dag 1

Maandag 8 juli

De reis naar Malawi, naar het Malawian Institute of Education (MIE) is weer gestart. Om daar weer bekende collega’s te ontmoeten en collega’s te trainen. Jozien voor de eerste keer en ik ga voor de tweede keer naar het MIE: als dakpan zoals we dat bij CNA noemen; als degene die al bekend is en een nieuwe collega inwijdt in de mores en het leven op de campus van MIE.
Via Frankfurt komen we ’s morgens vroeg aan in Addis Ababa. Addis is een hub en heel Afrika lijkt daar over te stappen: mensen uit Noord-Afrika, uit het westen en het zuiden. Mensen zijn prachtig gekleed op reis en het lijkt duidelijk uit welk deel ze komen of het is raden en gissen. Het is alsof je op een Amsterdams terras zit om mensen te bekijken, maar hier veel kleurrijker en nieuwsgierig makend: waar komen ze vandaan en waar gaan ze naartoe?
In Lilongwe gaat het passeren van de grens zeer efficiënt: foto nemen, vinger afdruk weggeven, stempels in het paspoort en het land in; de vooruitgang? De koffers met al het trainingsmateriaal zijn meegekomen! Toch altijd een bron van enige zorg.
Buiten staat onze vaste head driver Charles al op ons te wachten: hartverwarmend om door een bekende opgehaald te worden. In de stad eerst wat boodschappen doen: water halen, wat koekjes en een colaatje voor onderweg voor de chauffeur, en dan naar het zuiden, naar Domasi, naar het MIE, onze plaats van bestemming. Een tocht van ca. 300 km in 5 uur over de tweebaans hoofdweg van Malawi. En dan zijn we echt in Afrika: de hoofdweg is tegelijkertijd voetpad en fietspad. Voetgangers gaan vaak zwaar bepakt op het hoofd en dat zijn vooral vrouwen: met water, met hout, met mais. Tegen de heuvels in de verte hangt rook en we zien af en toe vuur en Charles legt uit dat daar bomen gekapt en verbrand worden tot charcoal. En mannen zeulen op fietsen zakken vol houtskool heuvel op heuvel en af op weg naar …., ja waar naar toe? Daar kunnen wij nog heel wat van leren: je fiets bepakken met 100 kg houtskool en ook nog fietsend de heuvel af. Een aantal heeft pech en staat langs de weg al improviserend natuurlijk, een reparatie uit te voeren.
Het is een prachtige tocht: het is winter in Malawi, de zon staat niet hoog en in de loop van de middag komt het mooie lage avondlicht. Langs de weg is er veel beweging van mensen en zien we eenvoudige huizen en passeren dorpen en stadjes, een begrafenis of een gekantelde vrachtwagen vol hout waaraan getrokken wordt om die weer overeind te krijgen. Langs de weg ook veel vergezichten op het golvende land, beschenen door de avondzon. Rood gekleurde wegen lopen naar de horizon waar het land leeg lijkt. We rijden een tijd op de grens met Mozambique en het is verleidelijk om even af te slaan. Tijdens de autorit zien we een flink deel van het land: ruim en het lijkt leeg.
Af toe stoppen we: om telefoonkaarten te kopen, samouzas, tomaten of voor een sanitaire stop. En we stoppen ook voor de roadblocs die opduiken. Charles rijdt fors door: af en toe een doorgetrokken streep negerend, toeterend om fietsers in de berm te jagen en ook wel eens wat te snel. Dat wordt duidelijk bij een roadbloc van de politie die door collega’s 5 km. terug gebeld zijn met de opdracht om ons te laten stoppen. Raampje naar beneden en een preek van de politieman dat Charles veel te hard heeft gereden en een penalty krijgt van 5000 kwatcha=$15. Zonder blikken of blozen verklaart onze chauffeur: “mijn twee passagiers zijn ambassadeurs, op weg naar een meeting bij MIE en meneer de politieman zou toch niet willen dat deze gasten van Malawi te laat zouden komen.” De politieman zien we nadenken en maakt al snel duidelijk dat hij dat begrijpt en we mogen door zonder betalen.
Weer op weg is de lol groot, Jozien en ik zien er in ons ‘kloffie’ niet als echte ambassadeurs uit, Charles is trots dat zijn verhaal werkt.
Intussen valt de avond en de tocht wordt wat ons betreft wat enger: in het stikdonker, nog steeds voetgangers en fietsers op de weg die niet of nauwelijks te zien zijn en zonder enige verlichting. Tegenliggers waarvan het onduidelijk is of ze op onze weghelft of op hun eigen helft rijden. Om 6 uur rijden we in donker de campus van MIE op: de sleutels van de kamers liggen klaar, het diner staat klaar: soep, rijst met rundvlees+sausje en salade, jellypudding als dessert. Dit wordt zo ongeveer ons diner de komende twee weken. We zijn de enige gasten en zitten in een half verlichte zaal waar ongeveer 100 mensen kunnen eten. Een beetje vervreemdend maar dat went ongetwijfeld. Vroeg naar bed na 24 uur doorhalen!

Kees