Tenslotte nog

Het is zaterdagmiddag, we hangen tot vanavond half elf op Nairobi airport rond voor onze volgende vlucht richting Amsterdam. Alle tijd om verslag te doen van de laatste anekdotes, mooie herinneringen en malle gebeurtenissen.

Zo gebeurde het deze week dat er een dode hond in het dorp lag. Dat was geheel aan ons voorbij gegaan als niet een van de trainers tijdens de lunch op de veranda een man voorbij zag lopen langs de hoofdweg in zuidelijke richting met een dode hond. Op zich niet direct iets om je over te verbazen, was het niet dat een kwartier later dezelfde man weer voorbij kwam met dezelfde dode hond in tegenovergestelde richting. Om hem even later weer te zien lopen in zuidelijke richting met - je raadt het al - een dode hond.
Nieuwsgierig geworden liep de trainer na de lunch naar een groepje mensen langs de weg en hoorde daar wat er gebeurd was. Wat bleek: de man had de dode hond gevonden in de buurt van een paar marktkraampjes langs de hoofdweg. Hij was naar de verkopers toegegaan en had aangeboden om tegen betaling de hond weg te halen, omdat het natuurlijk niet goed was voor de verkoop van etenswaar om een dode hond voor je kraam te hebben liggen. Daar waren ze het wel mee eens, dus hadden ze wat geld ingezameld en de man betaald voor zijn diensten. Eenmaal op weg met de dode hond, had de man bedacht dat hij er wel meer geld voor had kunnen vragen, kreeg spijt dat de deal zo snel besloten was en liep terug met de hond om die weer terug te leggen voor de kraampjes. Daar aangekomen, probeerde hij de verkopers te overtuigen om hem meer geld te geven, anders zou hij de hond daar alsnog laten liggen. De politie kwam op het tumult af, liet de man het geld terugbetalen aan de verkopers en de hond alsnog opruimen onder dreiging van een boete voor afpersing. Moraal van het verhaal: probeer nooit geld te slaan uit een dode hond…

Vrijdagochtend hebben we voor aanvang van de training een school bezocht. De trainer van EEDF had een paar weken eerder een groep Nederlandse scholieren begeleid die een week op een Malawiaanse school verbleven in het kader van het Going Global-programma van Edukans. Zij hadden wat spullen bij hem achtergelaten voor de leerlingen van standard 8 waarmee zij hadden opgetrokken. Aan hem de schone taak om deze spulletjes alsnog bij de school af te geven. Aangezien dat in de buurt was (afstand is een relatief begrip, het was altijd nog een half uur rijden) grepen wij onze kans om er even uit te gaan en nog wat van de omgeving te zien. Om 6 uur vertrokken we met zijn auto voor een ritje over onverharde wegen met kuilen én een Afrikaanse zonsopkomst, met kippen en geiten op de weg, vrouwen die de grond vegen voor hun hutje, de eerste vuurtjes die gestookt worden, overal mensen die lopend en fietsend hun bestemming proberen te bereiken, kortom, de bekende plaatjes waar we nooit genoeg van krijgen.
Het hoofd van de Kambulu school is verrast door ons bezoek en blij met de spulletjes voor de leerlingen van standard 8 die intern zijn (boarding), zodat zij maximaal getraind kunnen worden voor de examens aan het eind van het jaar die toegang moeten geven tot het voortgezet onderwijs. Op die leeftijd al van huis en voor jezelf zorgen, ga er maar aanstaan. De leerkrachten houden alleen toezicht, maar hebben geen verzorgende rol.
Onderweg genieten we van de gesprekken met de trainer, die op veel vragen een antwoord heeft en een genuanceerd beeld van zijn land weet te schetsen. We weten nu bijvoorbeeld hoe er met de dood wordt omgegaan, hoe belangrijk het is om deel uit te maken van een gemeenschap (als je er niet bij hoort, wie zal je dan begraven?), dat er heel snel begraven wordt omdat alles stil ligt totdat de begrafenis heeft plaatsgevonden (tijd is geld, het werk ligt stil en bezoek moet gevoed worden) en dat cremeren alleen geaccepteerd is voor de Hindoestaanse minderheid.

We zijn mooi op tijd weer terug voor de start van de laatste trainingsdag. Het is deze ochtend winderig weer, waardoor het koud is in de trainingszaal. We zitten met onze fleecevesten aan en een sjaal over de benen, het moet niet gekker worden. Wie zei dat het altijd warm is in Afrika? Het is hier winter!
Op het programma staat het thema Cooperative Learning. Een van de MIE-trainers begint met een mooie landingsoefening, een liedje over samenwerken en delen wordt ingezet:
The more we are together, together, together,
The more we are together, the happier we are!
Tot onze verbazing zet ze de melodie in van “Daar wordt aan de deur geklopt” terwijl we in koppels tegenover elkaar staan, elkaars handen vastpakken en heen en weer slingeren (zoals bij “Twee emmertjes water halen”, maar dan anders). Een zaal vol volwassenen die dat vol overgave staan te doen, zonder gene en met veel plezier, het zijn dierbare plaatjes die je koestert en mee naar huis neemt.

We gunnen onszelf een laatste nachtje in een hotel waar we wel vaker logeren in de hoofdstad, Kiboko Town hotel. Een mooie springplank naar het gewone leven, in Afrikaanse stijl met Nederlands management. Bij aankomst blijkt er iets mis te zijn gegaan met de boeking en vrezen we even geen kamer te hebben. Tenzij we een kamer willen delen in de basement? Geen punt hoor, alles beter dan nog een andere plek gaan zoeken, we zijn moe en willen ontspannen. En na de lodge in Nathenje stellen we geen hoge eisen meer…
We eten bij de bejaarde Engelsman die naast het hotel een bistro runt en genieten van de keuze die de menukaart ons biedt, wat een luxe. De kok heeft een heerlijke erwtensoep bereid (het is tenslotte winter), en we verorberen een halve avocado ter grootte van een schildpad. Het glaasje witte wijn erbij maakt het helemaal af. Tevreden rollen we ons bed in.

Vanmorgen hebben we op het vliegveld de groep werelddocenten van Edukans opgewacht. Zij arriveerden om 11 uur met het vliegtuig waarmee wij om 12 uur zouden vertrekken. Een van de reisleiders kennen we goed en met een beetje geluk konden we elkaar heel even ontmoeten. Dat is gelukt, maar het leverde ons wel een boze Malawiaanse mevrouw van Kenya Airways op die ons gillend in haar walkie talkie naar de douane heeft begeleid. In een verder lege bus werden we naar het vliegtuig gereden en zochten enigszins beschaamd onze stoelen op, waarna het toestel meteen vertrok. Oeps, bijna het vliegtuig gemist, dat hadden we niet graag op onze naam staan.

Dit is ons laatste verslag van deze reis. Morgenochtend landen we rond half zes op Schiphol, dan zit het er weer op. We kijken terug op twee mooie weken. Het bloggen was een nieuwe ervaring, we wilden zoveel mogelijk mensen meenemen op reis en delen waar ons train de trainer-project over gaat. We hebben genoten van de reacties, soms op de site, soms via de mail. Voor hen die geïnformeerd willen blijven over ons project, verwijzen we naar de website van Centrum voor Nascholing (http://www.centrumvoornascholing.nl/over-ons/cna-in-malawi.html).