Terugblik op week 2

De tweede trainingsweek is inmiddels ook voorbij. Dat is snel gegaan, tijd voor een terugblik.
Een andere groep PEA’s en tutors dan vorige week: rustiger en minder extrovert. Een groep die meer tijd nodig heeft om alle stof en activiteiten te verwerken. En natuurlijk ook drie andere trainers, die weer anders voor de groep staan.

Op basis van de ervaringen van de eerste week hebben wij besloten om de trainers, Mercy, Eve en Moffat, meer aan te sturen op de inhoud en aanpak van het trainingsprogramma. Wij hebben de eerste week onderschat hoe moeilijk het is voor de trainers om zich een trainingsprogramma eigen te maken, dat door anderen is ontworpen. En op basis van de eerste week hebben we het programma op een paar punten aangepast. Zo hebben we veel meer gestuurd op het maken van een uitgebreid draaiboek met tijdsplanning per dag, zodat de trainers verder vooruit kijken en niet pas vlak voor de uitvoering van of tijdens een activiteit zich afvragen hoe ze die gaan organiseren. Ook het voorspellen van wat er kan gebeuren en hoe je je daar op voorbereid krijgt dan meer aandacht. We beseffen steeds weer dat het natuurlijk onze Westerse bril is waardoor we kijken.

Een ander thema was het doorgronden van de rode draad in de training en die ook regelmatig te delen met de deelnemers. Er blijft soms cruciale informatie ongezegd, activiteiten worden aangekondigd en vol toewijding uitgevoerd, maar als niemand weet waarom ze iets doen, missen we toch een slag in het leerproces. De ene trainer pakte dat makkelijker op dan de andere. De focus in de training is Active Learning. Zo gebeurde het dat een van de trainers de demonstratielessen over Active Learning nabesprak met de deelnemers op totaal andere punten dan op de aandachtspunten voor Active Learning. En we hadden daar toch als hulpmiddel een observatieformulier voor gemaakt, maar kennelijk zijn er nog andere dingen nodig.

De trainers hadden moeite met het formuleren van persoonlijke feedbackpunten, daardoor raakte in de nabespreking voor ons de focus soms zoek. Als we in onze feedbackgesprekken vroegen om terug te kijken op eigen handelen - wat ging er goed of wat ging er minder goed - werden activiteiten van die dag opgenoemd, zonder daarop te reflecteren. In de gesprekken moesten we veel doorvragen en soms omzichtig te werk gaan, omdat direct op de persoon gerichte opmerkingen gevoelig konden liggen. Lastig voor ons, omdat wij gewend zijn juist terug te kijken op persoonlijk aandeel in het geheel. Hier moet je verbeterpunten in het algemeen benoemen, en dan hoop je dat ze hun eigen aandeel daar uit halen.

Wat ons ook nu weer is opgevallen, is de toewijding en taakgerichtheid waarmee de deelnemers steeds weer aan de slag gingen met de opdrachten. In de loop van de week kregen we steeds meer contact met de groep en werd de sfeer meer ontspannen. De trainers hebben daar ook aan bijgedragen door het regelmatig toepassen van energizers, waarbij zang en dans een favoriet onderdeel vormen. Wij stapten graag even uit ons observantenrol om lekker mee te doen.

Zelf leren we ook. Dat we moeten loslaten dat de training niet helemaal gaat, zoals wij denken dat het meest effectief is. Dat we de trainers en de deelnemers de tijd moeten gunnen voor hun eigen leerproces. Dat we steeds meer inzicht krijgen in hoe de PEA’s en tutors werken en leren en daardoor beter doorkrijgen hoe een trainingsprogramma voor hen eruit zou kunnen zien. We hebben al weer de nodige aanpassingen op ons programma bedacht. Dilemma blijft op welke manier we onze Westerse aanpak kunnen verenigen met de Malawiaanse.