Het Embangweense leven

De dagen vliegen voorbij, morgen is al weer de laatste dag van de training in Embangweni. Het zijn best lange dagen, we starten om 8.00 uur en gaan door tot 12.30 uur. We lopen dan terug naar het Guesthouse voor de lunch en starten weer rond 13.45 uur om dan vervolgens rond 15.45 uur de bijeenkomst te beëindigen. Daarna lopen we weer terug naar het Guesthouse om vanaf 16.30 uur te starten met onze coachingssessie met de 3 trainers.

De eerste trainingsdag stonden we om 7.45 uur paraat voor de kapel. Die zat nog vol met kinderen van de Dovenschool voor de dagopening. Ondertussen kwamen de deelnemers een voor een aan bij de kapel, de een lopend, de ander op z’n motorfiets, allen zonder enige vorm van haast. Terwijl de zaal over achten pas vrij kwam, waren wij de enigen die zich leken af te vragen of er niet e.e.a. klaargezet moest worden. De stoelen stonden er wel, maar de tafels nog niet. De 3 trainers waren niet onder de indruk, op hun gemakje pakten ze hun spulletjes uit, installeerden een laptop en een beamer, legden papieren klaar, overlegden nog even de laatste punten van het programma. Ondertussen stonden buiten zo’n 30 mensen rustig te wachten in het ochtendzonnetje. En dan begin je dus pas om 9.00 uur, niemand wordt er warm of koud van. Ondenkbaar in Nederland.

De training wordt goed ontvangen door de PEA’s en tutors. De trainers hebben er best een kluif aan. Het is een dubbelslag die zij proberen te maken, niet alleen de inhoud is nieuw voor ze, ook de manier van trainen is anders. In de loop van de week wordt steeds duidelijker hoe lastig het kan zijn om met andermans materiaal te werken. Als je het niet zelf hebt doorwrocht, overzie je niet altijd de denkstappen die zijn doorlopen en de argumenten die zijn gebruikt bij het ontwerp van de training. Het is ook een mooie spiegel voor ons: aannames in ons werk die voor anderen niet helder blijken te zijn, bagage die we onbewust hebben en zo tevoorschijn halen en weten in te zetten, creativiteit in het ontwerpen van trainingen, het komt allemaal voorbij. We hebben bewondering voor onze Malawiaanse collega’s en genieten mee van de stappen die ze maken in hun rol als trainer.

De coachingssessies verlopen ook goed. De eerste dag ging het tot 21.30 uur door omdat ze ook veel inhoudelijke vragen hadden, vandaag waren we zowaar om 18 uur klaar. Best spannend om te doen, we zijn hier niet voor het eerst, maar wat weten we nou helemaal? Wat kun je zeggen, wat niet, en hoe dan? Hoe houd je de mentale poorten open om feedback te kunnen geven? Oprechte betrokkenheid en humor blijken boven culturele verschillen uit te stijgen, wij groeien steeds meer in onze rol en er wordt heel serieus gewerkt en ook veel gelachen.

Verder hebben we het Embangweense leven met gemak weer opgepakt. We douchen met water dat in een 20 liter emmer de hele dag in de zon heeft staan opwarmen (gelukkig hebben we een plastic soepkom bij ons voor optimaal poedelplezier), om en om eten we ’s avonds in het Guesthouse of bij kaarslicht op het stoepje voor onze kamers, we houden onze koplamp onder handbereik omdat de elektriciteit af en toe uitvalt, we genieten van de mooie omgeving en wandelen alle paadjes op het terrein, lopen even de kerk in waar een koor aan het oefenen is, zwaaien naar kindertjes die ons wel een bezienswaardigheid vinden, en hebben vanavond zelfs een bezoekje kunnen brengen aan Stella, een Malawiaanse vriendin van het eerste uur. Dat laatste met dank aan het MIE die zijn reuze jeep met chauffeur uitleende, een avontuur in het donker over een modderige weg in een van de laatste buitjes van de regentijd.

PS Bij locatie staat Mzimba, een nabijgelegen stad, omdat de site Embangweni niet erkent als locatie. Dat zegt iets over het aantal inwoners... Als je wilt weten waar we precies zitten, even op internet zoeken dus.